Koca Bir Hiç!

Bu alemdeki cümbüş ve debdebeye aldanma !

Uykuda vücudun lime lime doğransa bile korkma !

Zira bu dünya bir rüyadan ibarettir !

Hiç! Koca bir hiç... Sahi, hiç olan kocaman da olabilir mi? Yok mu çoktur yoksa çok mu yoktur? Varlık ne, hiçlik ne?

Susuyorsun...

Oysa sonbahar yapraklarının altında gezerken insan, bir an için durup düşünmeliydi... Düşen yapraklar sarılardır ve sarı yapraklar düşenlerdir. Son dermanlarıyla tutunurlar dallarına ama nafile, düşerler. Dal ile yer arasında son çırpınışın nihayetinde yere doğru süzülüverirler. Ne çok sıcaktır hava ne de soğuk… Köşede bir yerde halka tatlı satan da yoktur. Yapraklara basarak gezenlerse mutlulardır, manzaradan tat almaktadırlar.

Saate bakıyorsun… Zamanın geçtiği de belki yalan...Gelip geçen biziz… Tutunmaya çalıştığımızla kopacak gidecek olmak hazin bir gerçek…

O geçişler sırasında sana rastladığım ve yarı gizli bir yerlerin tozunu alırcasına sana bir şeyler yazdığım da yalan. Sen de yalansın.

İçi küf tutmuş bir odanın dış cephesisin sen. Dışı boyalı bir binanın çatlayan duvarlarısın. Dilinden dökülen nağmelere yabancı, gönlünün dikenlerine elsin. Küçücük kafatasına sığdırdığın alem, bir tek fikir için bile büyük geldi!

Ah alçaklar! Burnu pislik içinde gösteriş arayan zavallılar! Alem o değil!

Gitmeden hemen önce son bir kez bakmak geride kalanlara… Yükselmek göklere… İnsan olmak… Nefsini bilmek ve bilmek aşkını. Çünkü aşkını ancak kendini bilenler bilir. Çünkü ancak kendini bilenler insandır.

Oysa sen kendine bile yabancısın. Oysa sen, sonbaharı bile bekleyemeden düşüyorsun. Sonra hazan olsun, yeri dile ve bırakayım, düş! Düş ve adı yitmek değil, vuslat olsun.!

Biz, hiç bir şey yaşamadık ki...
Konuşmadık hiç.
Görmek istemedik birbirimizi.
Aynı havayı solumadık, aynı denize bakmadık...
Sarılmak istemedik birbirimize, öpüşmedik hiç.
Yakamozlar eşliğinde yürüdüğümüz deniz kenarındaki ıslak kumlara ayak izimi bırakmadık..
Aklımıza gelince eski bir yürek sızısı,
gözyaşlarımızı akıtmadık birlikte.
Biz demedik hiç.
Aklımıza bile gelmedi.
Zamandan çaldığımızda, bir kelime için, aramadık birbirimizi...
Sahi, gördüm ki, biz hiçtik.
Var olmak istediysekte, hiçliğimize yenildik.
Kim bilir belki de paylaşmak isteyipte, paylaşamadıklarımıza...